{{ نا شاعرِ مهم}}

حکیم {{ ابی مّجَرّد حَامِی حَمَامَه}} را خبر آوردند که:

 {{نا شاعرِ مُهِمّ}} ی نازی طبع و تازی وضع، که بی آنکه اشتُلُمِی خورَد لگد پَرانَد و بی سببی مُضحِک به قهقهه اوفتد، و گهگاه شَکلکِ چَشمَک مر دوشیزگان -- و بقول خودش-- مِهر بانوان را بیَارسالَد!!!  چنین پنداااااااااااااااریده است که کتاب [[ المُعجَم فِی مَعَایِیرِ اَشعَارِ العَجَم]] که شمس قیس رازی آن را  بنام شاهزاده ابو بکر بن سعد بن زنگی و به زبان  پارسی در علم عروض و قافیت نبشته است ،  به زبان تازی نگاشته شده است. و باری همین [[ نا شاعرِ مُهِم]] بر این افتخاااااااااااریده است که شاگرد اوستادی  ذی  فنون چونان خطیب رهبر بوده است و آن ادیبِ فقید  بارانِ دانش خویش بر سر وی باااااااااریده است.و حالیا او چونان چغندری پر بیخ  در کره ی مریخ در مخمصه ی خیال خویش بالیده است. و از این روی خویشتن را اعجوبه ی زمان و اسطوره بالعیان پندارد اگر چه در فن عروض بُزِ اخفش را مانَد و در دیگر فنون ادب کویر پر عطش را .

حکیم {{ ابی مّجَرّد حَامِی حَمَامَه}} پس از تبسّمی ملیح و تاسّفی بر حالاتِ عاری از کمالاتِ آن نابخردِ سفیه، مر مُخبِران را فرمود که آن متشاعرِ بیچاره و متظاهرِ به خِرِّیَّتِ فی الفُنونِ و الصنایِعِ  بیکاره و نادانِ دانا نمای و نگون بختِ تیره رای را  که در هر باصطلاح شعرش چندین و چند آک و آهوی آشکارِ ادبی  از سُست ساختاری و زشت زیادتی و نابهنجاری و نا استواری  دستوری و زبانی و لغزش وزنی است  بر عادت مالوف خویش رها کنید که دلخوش به به به و چه چهی باشد و مر خویش را خسروِ ادیبان ایران پندارد و فیضی از زلال چشمه سارِ رحمتِ بی کرانِ خداوند رحمان انگارد و دل در گروی تلالو زهازه  گویی[[صدفی درخشان]] داشته باشد و سر، به ارسال شکلکِ چَشمَک به مهر بانوان و دل، به آتش کینه ی سخن سنجان گرم بدارد. که گفته اند:

        

             اگر از فیضِ حق می بود غیضی ش

             تراوش بر جهان می کرد فیضی ش

 

 

                       وَ نِعمَ مَا قالَ الشّاعِرُ:

 

           وان ابلهی -- که سعی بلیغیش هست تا

          ضایع شود به دست خودش -- را معاف دار

 

          نسبت به او که دشمنِ خویش است، آشکار

             از کینه،  ای برادر من سینه صاف دار